Zacznijmy od tego iż runy służyły w dawnych czasach przede wszystkim do pisania. Bez względu na to, jakiej teorii archeologicznej, jeśli chodzi o pismo runiczne i jego pochodzenie jesteśmy zwolennikami, były one pismem stworzonym do zapisu języka germańskiego (a raczej pewnej rodziny języków). Z danych jakie posiadamy wynika iż każda z run była wymawialna, niemniej ewoluowały znaczeniowo i wymowowo wraz z czasem i "położeniem geograficznym".
W ezoteryce utarło się przekonanie, że runy są pismem o charakterystycznych, ostrych krawędziach i liniach prostych. Przekonanie wykute, w kuźniach ezomistrzów, którzy nie zadali sobie nawet tyle trudu aby kilka kamieni runicznych obejrzeć, pozwala potem na kolejne tezy - o "energii kształtów run", powadze ich symetrii etc.
"Runy" to książka autorstwa Pauliny Horbowicz, Gererta Kreutzera, Witolda Maciejewskiego i Dominiki Skrzypek. Wydana nakładem wydawnictwa "TRIO" w Warszawie, w 2011 roku. Publikacja ta jest bardzo cenną pozycją na rynku dotyczącym zarówno pisma germańskiego jak i rekonstrukcji dawnej kultury i wierzeń. Na blisko 200 stronach, autorzy prezentują genezę run, szereg zabytków z inskrypcjami runicznymi (szczegółowo je omawiając) oraz tło kulturalne i lingwistyczne.
Hnefatafl (Tablica królów), zwany również szachami wikingów, jest jedną z najstarszych zrekonstruowanych gier z terenów Europy Północnej. Tak oto wśród najznamienitszych swoich umiejętności o grze w Tafl mówił Earl Rognvaldr Kali: