Jule było jednym z dwóch najbardziej celebrowanych świąt w ciągu roku, przez dawnych Germanów. Jego nazwa pochodzi prawdopodobnie od Jólnira - prawdopodobnie kolejnego imienia Odyna. Święto to było wielodniowe i wiele z jego rytuałów przetrwało do dzisiejszych czasów wchłoniętych przez obchody Bożego Narodzenia w Chrześcijaństwie.

Sztuka określana często mianem szamanizmu dawnych Germanów i faktycznie w pewnych elementach prawdopodobnie do szamanizmu zbliżona.

Futhark Starszy jest typem pisma północnoeuropejskiego używanego najprawdopodobniej od III w.n.e. przez plemiona germańskie.

Runy podzielone zostały na trzy Aety, po osiem znaków. Metodologicznie aety zostały zastosowane przez badaczy run prawdopodobnie dopiero w XVIIw. Znaleziska i poematy nie ukazują jednoznacznie iż podział ten jest w jakiś sposób obowiązkowy dla celów magicznych. Poniżej przedstawiam parę przykładów:

Mjollnir - legendarny młot Thora, wykonany przez Sindriego (Eitriego) i Brokka. W czasach wikingów i wcześniejszych, noszony prawdopodobnie jako amulet ochronny przed Thursami i ich działalnością. Współcześnie używany zarówno w kontekście historycznym jak i jako symbol rozpoznawczy osób wyznających panteon bóstw północnogermańskich.

Valknut zwany również "węzłem poległych" (bezpośrednie tłumaczenie), lub "sercem Hrungnira", pojawia sie najczęściej na stellach kamiennych, w części związanej ze śmiercią lub Odynem. Innym miejscem jego znalezienia jest statek grobowy, z grobu dwóch kobiet (w różnym wieku) - w tym jednej z wyższej sfery społecznej, zmarłej prawdopodobnie na artretyzm.