Wilki w mitologii

Omawiając wilki, w mitologii germańskiej zacząć trzeba od Frekiego i Geriego - wilków towarzyszących Odynowi i... zjadających wszystko mu sprzed nosa... - Ale pamiętać tu trzeba iż Odyn był między innymi Bogiem umarłych (Valfather).
Tak oto o Frekim i Gerim, towarzyszącym Odynowi w Valhalli stanowi Edda Prozaiczna:
..Spytał Ganlgeri: "Czy Odin posila się tym samym, co jego einherjowie?"
Harr odrzekł: To co na jego talerzu spoczywa, rozdziela między dwa wilki - zwane Freki i Geri, lecz on nie potrzebuje jedzenia; Wino jest jego napitkiem i posiłkiem;..
 
Dodać należy potwornego wilka Fenrisa - syna Lokiego i Angerbody, który spętany uwolni się w czas Ragnaroku i zabije Odyna, któego pomści jego syn - Widar.

Wilki i olbrzymki zamieszkiwały też żelazny las (Járnviðr). Być może o tym lesie jest właśnie mowa w Staronordyckim Poemacie:

Zapłata raduje współtowarzyszy;
Wilki dorastają w lesie.

Dodajmy iż wilki były jednym z problemów, z jakimi - zwłaszcza w mroźne zimy, zmagali się ówcześnie ludzie. Były też jednymi z pierwszych zwierząt jakie przychodziły na pola bitew, aby zająć się trupami.

Zdecydowanie wilki należały do fragmentu "Utgardzkiego", powiązanego z olbrzymami, ale też do elementu wojennego.

Mroczne to? - Zapewne... jeśli będziemy patrzeć na wilki z perspektywy chrześcijańskiej, to chyba tylko wąż by był bardziej negatywny.

Na wilka patrzeć jednak trzeba moim zdaniem podwójnie, tak jak pokazuje to język anglo-saxoński :
- vargr (Anglo-Saxon vearg)
- i úlfr (Anglo-Saxon vulf);

Vargr jest demoniczną bestią. Nikogo tak nie określano, chyba że chodziło o osoby błakające się po dzikich ostępach, które wiązano z trolami, pozbawione czci i honoru - a przez to groźne i niegodne zaufania.
Ulfr jest dla odmiany sprzymierzeńcem króla, a jego imię jest często zapożyczane wśród ludzi, jako oznaka dzielności i... tytuł honorowy.

 
Czy zatem określając kogoś wilkiem...czynimy mu zaszczyt, czy go obrażamy...